Hoe Fernando Alonso wereldtitels behaalde dankzij 'foefje' van Red Bull-ontwerper

Het is bijna niet geloven, maar het is vandaag precies 20 jaar geleden dat Fernando Alonso zijn eerste wereldkampioenschap pakte. De Spanjaard zal tenminste de komende anderhalve seizoen nog steeds actief zijn in de Formule 1. De Renault van Alonso had een 'foefje' wat uitgevonden was door een ontwerper die uiteindelijk bij Max Verstappen en Red Bull Racing terecht zou komen.

Alonso werd in 1999 kampioen in de Euro Open by Nissan (later bekend als de Formule Renault 3.5) en won in 2000 een race in de Formule 3000 (later bekend als de FIA Formule 2). Het leverde hem op 19-jarige leeftijd een zitje op bij Minardi. In 2002 werd Alonso de testrijder van Renault alvorens hij voor de Franse formatie zou racen in 2003. Hij werd in Maleisië de jongste coureur op pole position en in Hongarije de jongste Grand Prix-winnaar ooit. Na een matig seizoen in 2004 sleepte hij de wereldkampioenschappen van 2005 en 2006 binnen, mede dankzij de tuned mass demper (TMD), of gestemde massademper.

Tuned mass demper

Renault had in 2005 de overhand vergeleken met McLaren en Ferrari. De McLaren bleek onbetrouwbaar en de Ferrari worstelde met de nieuwe, opvallende regel dat er geen bandenwissels gedaan mochten worden. Ze bouwden een nog grotere voorsprong op qua pace door de TMD te introduceren aan het eind van 2005.

De TMD werd gebruikt om de voorkant van de Renault stabiel te houden over kerbs en door bochten voor de meeste aerodynamische efficiëntie en zoveel downforce. Het bestond uit een rechtopstaande cilinder, waarin een schijf van 9 kilogram zat die rustte tussen twee veren. Deze schijf bewoog vrij verticaal met de bevestigde veren en de dempervloeistof in de cilinder als enige belemmeringen. De TMD was bevestigd aan het chassis in de neus. Het kon per circuit precies afgesteld worden voor elke kerb en bocht.

Er werd met de TMD gedebuteerd tijdens de Grand Prix van Brazilië in 2005, de race die precies 20 jaar geleden verreden werd. Alonso stelde toen de titel veilig met nog twee Grands Prix te gaan. De stewards verklaarden het 'foefje' toen als legaal. Renault gebruikte het voor het grootste deel van 2006, voordat de FIA het illegaal verklaarde voor de Duitse Grand Prix. Het werd uiteindelijk alsnog gezien als een bewegend onderdeel dat invloed had op de aerodynamica, en dat mocht toendertijd niet.

Rob Marshall

Alonso had al een flinke voorsprong in het kampioenschap opgebouwd door zes van de tot dan toe elf verreden Grands Prix op zijn naam te schrijven, voordat er een verbod kwam op het gebruik van de TMD. Er waren voor Michael Schumacher uiteindelijk niet genoeg races meer over om het gat te dichten en dus ging de titel opnieuw naar Alonso.

Rob Marshall was de uitvinder van de TMD bij Renault. Hij vertrok vervolgens naar Red Bull Racing, wat 20 jaar geleden een gloednieuw team was. De Brit werkte daar lange tijd naast Adrian Newey en was verantwoordelijk voor de exhaust blown-diffuser in het dominante tijdperk van Sebastian Vettel. Vanaf 2016 kwam Max Verstappen bij Red Bull en Marshall bleek cruciaal bij het ontwerp van de grondeffect-bolides waarmee de Nederlander een groot deel van zijn titels pakte.

Tegenwoordig vinden we Marshall bij McLaren, de regerend constructeurskampioenen. Volgens Verstappen is de ontwerper daar onder andere verantwoordelijk geweest voor de flexi-wings en de mini-DRS.

Gerelateerd