De frustratie-emmer liep even over bij Max Verstappen

Joas van Wingerden
Maandag 16 november 2020 17:56

Max Verstappen had de beste papieren voor een overwinning in Turkije. Dat kun je wel stellen als je kijkt hoe het ging in de trainingen en zelfs in de kwalificatie. Toch mocht het niet zo zijn, mede door een zeldzame misser. Het werd ‘m allemaal even wat teveel, zo leek het.

Wie de vrije trainingen afgelopen weekend heeft gevolgd, heeft kunnen zien dat Max Verstappen heer en meester was op het spekgladde Istanbul Park. Onder de meest absurde omstandigheden wist de Nederlander toch z’n Red Bull nog relatief snel over de baan te sturen. In de kwalificatie ging er nog even een flink tandje bij. Met open mond heb ik zitten kijken naar Q1 en Q2. Er leek werkelijk geen maat te staan op Verstappen. Het hele veld werd gedegradeerd door ‘m, met enkele seconden voorsprong op z’n meest directe concurrenten eindigde hij bovenaan de tijdenlijst in de eerste twee sessies. In Q3 veranderde er echter plots iets. Uit het niets kwamen de Racing Points sterk voor de dag. Op de Intermediates was de alsmaar verbeterende baan plotseling voor Perez en Stroll. Niet verwonderlijk dat Red Bull ook een setje daarvan onder de auto van Max schroefde, maar helaas ging de RB16 daarop een stuk minder lekker dan op de Full Wets.

Na afloop van de kwalificatie sprak de reactie van Verstappen boekdelen: dit had zíjn pole position moeten worden. Als je er geld op in zou zetten, zou je ook wel gek geweest zijn om dat niet op Verstappen in te zetten. Beelden van een in een hoekje ineen gedoken Verstappen na de kwalificatie versterkten het beeld van een coureur die zich haast bestolen leek te voelen. Ook de boordradio na de kwalificatie maakte wel helder dat hij witheet was dat het toch niet gelukt was om op de eerste startplek te komen. Dit was misschien wel de grootste kans van het jaar om uiterst dominant een raceweekend door te maken. De pole van Lance Stroll sloeg daar een deuk in. Op zondag moest het rechtgezet worden, maar helemaal lekker was het al niet meer.

Toen ging het mis bij de start en kwam er dus gelijk een nieuwe klap overheen om te verwerken. Uithuilen en opnieuw beginnen. Dat deed Verstappen toch wel weer met verve. In een mum van tijd had hij alweer uitzicht op het podium. Toen hij eenmaal de Ferrari van Vettel niet meer voor zich had, leek het nog puur een kwestie van de Racing Points binnen hengelen. Die zouden het logischerwijs op race pace namelijk niet redden ten opzichte van de Red Bull. Inhalen bleek echter een hele opgave in Istanbul en ronde na ronde bleef Verstappen hangen achter de duidelijk langzamere Perez. Dat terwijl hij daarvoor ook al veel tijd had verloren achter Vettel. Dit was zíjn race, hij wilde er geen gras meer over laten groeien. Wat vervolgens gebeurde, lijkt een gevolg van de opstapelende frustratie geweest te zijn. Na een nét gemiste pole, een waardeloze start en een tegengehouden opmars wilde een getergde Max zo snel mogelijk Perez verschalken. Dat leidde tot een te ongeduldige en uiteindelijk zeer kostbare actie.

Het deed me weer denken aan de missers die Verstappen in zijn vroegere jaren nog wel eens duur kwamen te staan. Net even niet het lekkere moment pakken. Toch te risicovol overgaan tot actie. Hoewel het soms spectaculair uitpakt als het wél lukt, was dit helaas echt een inschattingsfout. Het zij hem uiteraard vergeven, want voor de rest is dit seizoen haast vlekkeloos. Ik denk alleen dat z’n ‘frustratie-emmer’ - die in de loop der jaren gelukkig een stuk dieper is geworden - zondag toch even overgelopen is. Berekenend rijden en kalmte zit er meer en meer in bij Verstappen, maar af en toe komt de felle aard nog wel eens boven. Gelukkig zorgt diezelfde aard ook vaak voor prachtige momenten, dus laten we hopen dat we dat in Bahrein weer mogen bewonderen!