Special

Dit zijn vijf van de meest memorabele openingsraces aller tijden

Brian Van Hinthum 8 feb 2023 12:45Woensdag 8 februari 2023 12:45

Dit zijn vijf van de meest memorabele openingsraces aller tijden

Langzaam maar zeker leven we toe richting de opening van het seizoen, die dit jaar opnieuw verzorgd gaat worden tijdens de Grand Prix van Bahrein. Natuurlijk hopen we op een uiterst memorabele race, al zijn er een aantal openers geweest waar maar lastig aan te tippen valt. We zetten de vijf meest memorabele openers aller tijden op een rijtje.

Over iets minder dan één maand zit de lange winterstop erop en mogen we gaan genieten van het nieuwe Formule 1-seizoen. Stuk voor stuk druppelen de nieuwe liveries en auto's van de teams binnen en inmiddels hebben we vier van de nieuwe wagens mogen aanschouwen die in het eerste weekend van maart op de grid zullen staan. Dat weekend hopen we natuurlijk op een spetterende en memorabele openingsrace, al blijkt de opener de laatste jaren geen garantie op een spektakelstuk. Die hebben we echter natuurlijk wel genoeg gezien in de rijke geschiedenis van de Formule 1 en dus zetten we er een aantal op een rij.

Artikel gaat verder onder video

Grand Prix van Australië [2009]

Voordat we in Bahrein begonnen aan het nieuwe seizoen werd er vaak in Australië geopend door de Formule 1. Albert Park in Melbourne wist door de jaren heen de nodige prachtige affiches op te leveren. De eerste Grand Prix op onze lijst is er eentje uit Australië, al was deze qua race zelf niet eens zo heel spectaculair. Het verrassingselement zat hem er dat jaar voornamelijk in bij de rangorde. Dat jaar gingen er de nieuwe regels qua aerodynamica in, net zoals in 2023 gebeurd is. Brawn Grand Prix, Toyota en Williams opteerden ervoor om te kiezen voor de dubbele diffuser en dat zorgde voor de nodige opschuddingen. Met name Brawn GP leek tijdens de testdagen zeer sterk, al was het afwachten of men dat ook mee kon nemen naar Australië.

Die twijfel werd echter snel weggenomen door het vanuit Honda bij elkaar geraapte team. Jenson Button en Rubens Barrichello wisten tijdens de kwalificatie een bizarre één-twee te noteren en dus bleek dat de teams flink door elkaar geschud waren. Barichello had nog wel een lastige start, terwijl Button de race volledig wist te controleren. De Braziliaan vocht zich wel knap terug en nadat Sebastian Vettel voor Red Bull en Robert Kubica voor BMW elkaar elimineerden, wist Barichello uiteindelijk weer door te stomen richting de tweede stek. Jarno Trulli wist de derde plek te noteren vanaf P19, maar hij had Lewis Hamilton gepasseerd onder de safety car en werd dus bestraft. Hamilton nam daardoor in eerste instantie zijn derde plek over, maar later werd hij gediskwalificeerd wegens het moedwillig achterhouden van informatie, waardoor tóch Trulli derde werd.

Grand Prix van Brazilië [1989]

Dan schakelen we even 35 jaar terug richting de Grand Prix van Brazilië in 1989. Het was thuisheld Ayrton Senna die zich op zaterdag als eerste wist te kwalificeren, tot grote vreugde natuurlijk van het uitzinnige thuispubliek. Dat duurde op zondag echter van korte duur, want de legendarische coureur zag hoe zijn race al tijdens de start ten einde kwam na een botsing met Gerhard Berger van Ferrari en Riccardo Patrese van Williams. Patrese kon vervolgens door en ging aan de leiding van de Grand Prix.

Men zal echter in eerste instantie weinig rekening gehouden hebben met Nigel Mansell en zijn Ferrari. De Ferrari 640 zag er tijdens de testdagen zó onbetrouwbaar en fragiel uit, dat Mansell de duidelijke verwachting had dat de wagen het niet lang vol zou houden tijdens de openingsrace van het seizoen en een vroege uitvalbeurt onvermijdelijk zou zijn. Hij wist echter beide Williams-wagens op kop te passeren, al werd hij wel meermaals teruggezet wegens gedoe tijdens de pitstops en een andere strategie. Uiteindelijk nam hij nog eens Alain Prost in zijn McLaren voor de leiding te grazen, waarna hij nog veertien ronden moest bidden dat zijn Ferrari het vol zou houden. Dit lukte tot Mansell zijn eigen verbazing en zo schreef hij een memorabele openingsrace in Rio de Janeiro op zijn naam.

Grand Prix van de Verenigde Staten [1990]

De Grand Prix van de Verenigde Staten van 1990 in Phoenix is een race die met name bij de fans van Jean Alesi wellicht nog op het netvlies gebrand staat. Met name de kwalificatie op zaterdag zorgde voor de nodige opschuddingen en een startgrid waarvan je je ogen niet kon geloven. Regen gooide roet in het eten en de banden van Pirelli - veel gebruikt door teams in het middenveld - bleken het een stuk beter te doen dan verwacht. Hoewel Berger voor McLaren geen onlogische polesitter was, was zijn metgezel op de startrij dat zéker wel: Pierluigi Martini namens Minardi. Andreas de Cesaris begon met zijn Dallara als derde en Alesi met zijn Tyrell als vierde, vlak voor de deur van Senna met McLaren.

In de race ging het ook meteen weer goed los, toen Alesi al vrij snel de leiding overnam nadat Berger vroeg tijdens de race zijn Waterloo vond. Opvallend genoeg wist de Fransman het nog vrij lang vol te houden met de hijgende Senna in zijn nek. Toen de Braziliaan uiteindelijk een aanval waagde, bleek dat Alesi uit het juiste racehout gesneden was. Hij bleef na het passeren van Senna in het gevecht hangen en haalde de McLaren in de volgende bocht opnieuw in, een indrukwekkend actie. Uiteindelijk moest Alesi toch zijn meerdere erkennen in de Braziliaan, al bleven zeker de prestaties van Alesi ook bij. Met deze race in het achterhoofd, blijft het ongelofelijk dat de teller van de Franse coureur slechts op één overwinning is blijven staan.

Grand Prix van Australië [2003]

Dan opnieuw een editie vanaf Albert Park en dan wel de race van 2003. Na een uiterst dominant seizoen van Ferrari in 2002, reisden de teams met grote vreze af richting de opener van het nieuwe seizoen in Melbourne, waar men opnieuw een dominant Ferrari verwachtte. In de kwalificatie bleek alweer snel dat er geen houden aan leek, daar Schumacher en Barrichello ruim één seconde sneller bleken dan Juan Pablo Montoya op P3. De regen die voor de race over Albert Park heen raasde bleek echter de katalysator van een spannende race én een spannend seizoen. Barrichello vloog bijvoorbeeld al vroeg uit de Grand Prix: één Ferrari minder.

Tijdens de race besloten Kimi Raikkonen, Montoya en Schumacher allen op compleet andere tijden naar binnen te gaan voor de droogweerbanden, waardoor er een enerverend schouwspel ontstond in Melbourne. Schumacher wist zich nooit meer in de dominerende rol vooraan te vestigen. Zijn storm naar voren eindigde toen hij schade opliep na een inhaalactie op Raikkonen. De Fin leek de gedoodverfde winnaar te worden, maar ging marginaal over de snelheid in de pitlane heen en zag hoe hij bestraft werd door de wedstrijdleiding. Montoya leek de nieuwe racewinnaar te worden, maar de Colombiaan spinde tijdens het ingaan van bocht één met nog tien rondes op de klok. Uiteindelijk bleek het grote verrassing David Coulthard die met de sensationele Grand Prix aan de haal ging. Het bleek uiteindelijk zijn laatste overwinning in de Formule 1, maar wel het begin van een spannend en enerverend seizoen.

Grand Prix van Zuid-Afrika [1982]

We sluiten het lijstje af met één van de legendarische kunststukjes van Alain Prost. Nog voordat deze opener van het seizoen begonnen was, ging dit weekend eigenlijk al de geschiedenisboeken in. De coureurs waren namelijk in staking om betere voorwaarden af te dwingen en de race ging pas op het allerlaatste moment alsnog door. Prost kwalificeerde zijn Renault als vijfde, maar wist tijdens de Grand Prix al snel richting de tweede stek te klimmen, waar hij achter teamgenoot Rene Arnoux terecht kwam. Arnoux zijn bolide bleek niet helemaal honderd procent en al snel nam Prost te leiding over. Alles leek koek en ei, totdat zijn linker achterband de geest gaf.

Hij moest zijn wagen terug loodsen naar de pits, waarna hij inmiddels al op een ronde gezet was en totaal buiten de kanshebbers van de race leek te vallen. Hoewel Prost vaak als een berekenende professor werd gezien, liet hij op die dag in Zuid-Afrika zien ook een agressieve coureur te kunnen zijn die door het veld heen kon stormen. De Fransman wist vervolgens één van de meest legendarische comebacks uit de historie van de Formule 1 op zijn naam te schrijven. Hij herstelde zichzelf van het rondje achterstand, nam elke auto die voor hem lag onder vuur en slechts 27 ronden na zijn lekke band nam hij alweer de leiding in de race over. Het werd een plek die hij nimmer meer afstond.