Gestorven in het harnas: het tragische verhaal van de gebroeders Rodriguez

Jan Bolscher
Donderdag 26 oktober 2023 08:04 - Laatste update: 15:03

De Grand Prix van Mexico wordt aanstaande zondag weer verreden op het Autódromo Hermanos Rodriguez, een circuit vernoemd naar twee broers: Pedro en Ricardo. Beiden stierven zij op jonge leeftijd in het harnas. Met het oog op de aanstaande Grand Prix werpen we een blik op het tragische verhaal van deze twee snelheidsduivels.

Mexico is sinds de oprichting van het wereldkampioenschap Formule 1 in 1950 regelmatig vertegenwoordigd geweest, maar toch bestaat de lijst met coureurs uit 'slechts' zes namen. Tussen 1981 en 2011 moesten de Mexicanen het zelfs zonder held van eigen bodem doen, maar sindsdien is Sergio Pérez een niet meer weg te denken gezicht op de grid. De Red Bull Racing-coureur heeft inmiddels zes overwinningen en drie pole positions op zijn naam staan, en is daarmee de meest succesvolle koningsklasse-piloot uit de geschiedenis van zijn land. Mexico kent echter veel meer bijzondere autosportverhalen. Bijvoorbeeld dat van de gebroeders Rodriguez.

De gebroeders Rodriguez

Ricardo Rodriguez
Elf jaar na de oprichting van de Formule 1, in 1961, meldde zich voor het eerst een Mexicaan op de startgrid. Zijn naam: Ricardo Valentín Rodríguez de la Vega. Ricardo was een groot talent en al op jonge leeftijd actief op het hoogste niveau. Zo werd hij in 1960 met een leeftijd van 18 jaar en 133 dagen tweede tijdens de 24 Uur van Le Mans, wat hem tot op de dag van vandaag de jongste coureur ooit op het podium maakt in deze prestigieuze endurancerace.

Het jaar hierop verscheen hij voor het eerst in de Formule 1. Ricardo mocht namens Ferrari de Grand Prix van Italië verrijden, waarmee hij opnieuw geschiedenis schreef. Dit keer als jongste coureur ooit in dienst van de Italiaanse grootmacht, een statistiek die tot de dag van vandaag op zijn naam staat. Hij kwalificeerde zich op een zeer indrukwekkende tweede plaats, maar een probleem met de brandstofpomp tijdens de race voorkwam dat hij de overwinning of zelfs een podiumplaats uit het vuur wist te slepen.

Ricardo bleef in 1962 bij Ferrari onder contract staan, maar werd vanwege zijn jonge leeftijd en nog ruwe randjes als reservecoureur ingezet. Wanneer hij in mocht stappen, pakte hij echter altijd zijn kans. Zo werd de jonge Mexicaan, ondanks het moeizame jaar van Ferrari in de sport, tweede in de Grand Prix van Pau, vierde in de Grand Prix van België en zesde in de Grand Prix van Duitsland.

Hij werd door velen gezien als een toekomstig wereldkampioen, maar het noodlot had helaas andere plannen. Nadat Ferrari in 1962 besloot niet deel te nemen aan de onofficiële Grand Prix van Mexico, stapte hij op 20-jarige leeftijd daarom achter het stuur van de Lotus 24 van Rob Walker. Tijdens de eerste testdag brak zijn achterophanging af, waarna hij de muur invloog bij de beruchte Peraltada-bocht. Ricardo was op slag dood. Zijn overlijden zorgde voor ongeloof in Mexico.

Pedro Rodríguez
Zijn broer, Pedro Rodríguez de la Vega, was tientallen jaren lang de meest succesvolle Formule 1-coureur uit de Mexicaanse geschiedenis. Pedro maakte net als Ricardo al op jonge leeftijd naam in de internationale wereld van de autosport. Met name in het enduranceracen zette hij een aantal grote successen op zijn naam. Hij zou zijn Formule 1-debuut maken tijdens diezelfde Grand Prix van Mexico in 1962, maar het dodelijke ongeluk van zijn jongere broer vroeg in het weekend had logischerwijs een grote impact.

Pedro besloot zich terug te trekken uit de race en keerde terug naar Mexico-stad, om zich daar te focussen op het runnen van zijn eigen autobedrijf. Ondanks zijn voornemen om voorgoed te stoppen met het racen, kon hij de autosport echter niet achter zich laten. Nog geen jaar later stond hij weer op de grid. Op 23-jarige leeftijd schreef Pedro een race op de Daytona International Speedway op zijn naam, om vervolgens grote indruk te maken in het World Sportscar Championship. In 1964, 1965 en 1966 verscheen hij meerdere keren aan de start van een Formule 1-race namens North American Racing Team en Lotus, maar beide samenwerkingen werden geen succes.

Het jaar hierop kreeg Pedro de kans bij het team van Cooper Car Company. En die kans greep hij met beide handen aan. De negende Formule 1-race uit zijn carrière, de Grand Prix van Zuid-Afrika, schreef hij op dominante wijze op zijn naam. Deze zege leverde hem een vast contract op bij de Britse renstal, maar opnieuw lag er geen lang en gelukkig huwelijk in het verschiet. Het team van Cooper Car Company besloot de focus te leggen op de nummer één binnen het team: Jochen Rindt.

De nog altijd jonge Mexicaan besloot het team te verlaten en de overstap te maken naar British Racing Motors (BRM), maar ook hier werd Pedro het slachtoffer van politiek gekibbel binnen het team. Ondanks de onrustige situatie wist hij in 1968 drie keer een podiumplaats uit het vuur te slepen in zijn BRM P133, maar het was in de sportwagens waar hij zijn grootste prestaties neerzette. Met als absoluut hoogtepunt de overwinning in de 24 Uur van Le Mans, achter het stuur van de iconische Ford GT40.

In de jaren hierna bleef hij zijn tijd verdelen tussen de Formule 1 en het langeafstandsracen. Zo won Pedro in 1970 en 1971 in dienst van Porsche onder andere de 24 uur van Daytona, de 12 uur van Sebring en de 1000 kilometer van Monza. Daarnaast boekte hij successen in de koningsklasse. In 1970 won hij de Grand Prix van België op het destijds angstaanjagende Spa-Francorchamps, waarmee hij zonder het te weten zijn laatste overwinning in de Formule 1 op zijn naam schreef.

Slechts enkele maanden later sloeg het noodlot namelijk voor een tweede keer toe binnen de familie Rodríguez de la Vega. Op 11 juli 1971 klom Pedro, eigenlijk als uitstapje, achter het stuur van de Ferrari 512M voor een sportwagenrace op de Norisring in Duitsland. Hoe het precies is gebeurd, is tot op de dag van vandaag niet met zekerheid te zeggen, maar op een gegeven moment schoof de wagen van Pedro van de baan en vatte vlam. De 31-jarige Mexicaan werd nog uit het brandende wrak getrokken, maar niet veel later overleed hij aan zijn verwondingen.

Negen jaar na het overlijden van Ricardo was Mexico opnieuw in rouw. Als eerbetoon aan de in het harnas gestorven broers werd het circuit in Mexico-stad, waar de Formule 1 tot op de dag van vandaag nog altijd jaarlijks komt, omgedoopt tot het Autódromo Hermanos Rodriguez. Het tweetal verdween op een veel te jonge leeftijd van de grid, maar leeft eeuwig voort in de geschiedenisboeken.