Waarom Ferrari in F1 vroeger in wit en blauw in plaats van rood reed | GPFans Special

Ferrari is Rossa Corsa. Wanneer je denkt aan Ferrari, dan denk je aan rood. De Formule 1-auto's van de Scuderia zijn echter niet altijd rood geweest in de koningsklasse van de autosport en dit is waarom.

Tegenwoordig worden de kleurstellingen van de Formule 1-auto's vooral bepaald door sponsors, maar dat was vroeger heel anders. De Gordon Bennett Cup werd jaarlijks gehouden tussen 1900 en 1905. Graaf Elliott Zborowski vond dat de deelnemende auto's in de nationale kleuren moesten worden gespoten. Geel hoorde bij België, wit bij Duitsland, blauw bij Frankrijk en rood bij de Verenigde Staten. Toen er in 1902 voor het eerst een Brit meedeed, waren blauw, wit en rood al bezet. De winnende Napier van Selwyn Edge werd daarom in het olijfgroen gespoten, een kleur die al vaak gebruikt werd in het Verenigd Koninkrijk voor bijvoorbeeld bekende locomotieven. Dit werd later het British Racing Green. Vanaf 1904 deden er ook Italianen mee aan de Gordon Bennett Cup met Vincenzo Lancia, de latere oprichter van het automerk met dezelfde naam, in de leidende Fiat. Omdat er dat jaar geen Amerikanen meededen, kon Italië de dieprode kleur overnemen.

Officieel de nationale kleur

Rossa Corsa werd pas drie jaar later in 1907 de officiële nationale kleur. Toen werd de Peking-naar-Parijs-wedstrijd gehouden en het was de Italiaanse aristocraat Prins Scipione Borghese die won met zijn Itala 35/45 HP, ondanks een omweg van honderden kilometers tussen Moskou en St. Petersburg om de overwinning alvast te vieren. Omdat de Itala van Borghese rood was, werd deze kleur na de Peking-naar-Parijs bij de Association Internationale des Automobile Clubs Reconnus, de voorloper van de FIA, geregistreerd als de nationale kleur van Italië. Omdat rood door Italië werd ingenomen, waren teams uit de Verenigde Staten later te zien in het wit met blauwe Cunningham-strepen.

Ferrari wilde geel

Enzo Ferrari begon zelf met racen in de begin 20-er jaren en richtte eind dat decennium zijn eigen Scuderia Ferrari op, al reed hij toen nog met Alfa Romeo's. De man uit Modena wilde deze eigenlijk geel spuiten, want dat was de kleur van zijn stad, maar uiteindelijk besloot hij toch om de richtlijnen te volgen en rode bolides in te zetten. Alfa Romeo was voor en na de oorlog oppermachtig en won de eerste Europese Grand Prix-kampioenschappen met Ferdinando Minoia en Tazio Nuvolari in 1931 en 1932. Ferrari begon zijn eigen auto's te produceren vanaf 1947 en nog geen jaar later scoorde het de allereerste overwinning in de Grand Prix van Garda van 1948 met de 125-bolide van Giuseppe Farina. In 1952 en 1953 won Ferrari haar eerste wereldtitels met Alberto Ascari, nadat Alfa Romeo zich had teruggetrokken uit de Formule 1 na twee dominante seizoenen.

Ferrari's niet altijd in het rood

De Ferrari's die werden ingezet door dé Scuderia Ferrari waren altijd rood op een enkele uitzondering na. Olivier Gendebien, een Belg die vooral briljant was in de sportscar-racerij en geliefd was door Enzo, reed in het Formule 1-seizoen van 1961 als gastrijder mee in zijn thuisrace op Circuit de Spa-Francorchamps. Zijn 'shark-nose'-156 mocht in het geel gespoten worden als eerbetoon aan het raceteam Écurie Francorchamps dat altijd met het nationale, Belgische geel reed.

Enzo verkocht ook nog Ferrari Formule 1-auto's aan zogeheten privateers. Deze Ferrari's werden niet door de Scuderia ingezet, maar door andere teams. Vandervell zou eind 50-er jaren haar eigen Vanwall-auto's ontwikkelen en in 1958 constructeurskampioen worden, maar in 1951 kocht het Ferrari's en modificeerde deze. De Ferrari 375 Thinwall Special was vervolgens te zien in het groen, omdat Vandervell Brits was. Enzo vond dat eigenlijk maar niks, maar hij had het geld van de verkoop van de auto's hard nodig. Datzelfde jaar was Chico Landi's Ferrari te zien in het Braziliaanse bleek geel en in 1952 reed het Franse Ecurie Rosier met blauwe Ferrari's rond.

OOK INTERESSANT: Hoe een Formule 1-team werd opgelicht door een Nigeriaanse prins | GPFans Special

Ruzie tussen Ferrari en FIA

Ferrari wilde in 1962 de 250 GTO laten homologeren voor de GT-racerij en volgens de regels moesten er 100 productieauto's, waar de raceauto op gebaseerd was, voor de openbare weg worden gebouwd. Het verhaal gaat dat Enzo de ene helft van de productieauto's liet zien, voordat hij de FIA uitnodigde om een kop koffie te drinken. Daarna zouden ze naar een andere plek gaan waar de andere helft van de productieauto's stond. Echter, tijdens de koffiepauze hadden Ferrari-werknemers simpelweg de eerste groep 250 GTO's verplaatst naar de andere plek. De FIA inspecteerde vervolgens dus dezelfde auto's. Twee jaar later wilde Ferrari de 250 LM laten homologeren en wederom was het Italiaanse merk er niet toe in staat 100 productieauto's te bouwen. De internationale autosportbond zag het dit keer niet door de vingers en keurde de 250 LM af. De ACI, de nationale Italiaanse autosportbond, steunde Ferrari niet in deze zaak en uit woede besloot Enzo in september 1964 zijn deelnemerslicentie in te leveren en zwoer nooit meer in Rossa Corsa uit te komen. Het voelde als een scheiding tussen Ferrari en Italië.

North American Racing Team

John Surtees en Lorenzo Bandini zaten nu met een groot probleem. Beide Ferrari-coureurs waren met nog twee Grands Prix te gaan in het Formule 1-seizoen van 1964 kampioenschapskandidaten, maar omdat Enzo zich had teruggetrokken, hadden ze geen auto's meer tot hun beschikking. Gelukkig werden de laatste twee races verreden op Watkins Glen en in Mexico-Stad. Luigi Chinetti was een Amerikaanse Alfa Romeo-autohandelaar die een deal had gesloten met Enzo om de verkoop van Ferrari-auto's in Noord-Amerika op zich te nemen, nadat hij de 24 Uur van Le Mans van 1949 had gewonnen met een Ferrari 166MM. Chinetti richtte vervolgens in 1958 het North American Racing Team (NART) op om Ferrari verder te promoten in de endurance-racerij. Enzo zorgde ervoor dat Surtees en Bandini zich voor de Grands Prix van de Verenigde Staten en Mexico konden inschrijven met NART.

Surtees kampioen

Voor Surtees veranderde er eigenlijk weinig. NART was simpelweg de Amerikaanse tak van Ferrari en werd net zo professioneel gerund als de fabrieks-Scuderia. Hij kreeg voor de Noord-Amerikaanse F1-races ook zijn Ferrari 158 weer tot zijn beschikking. De echte grote verandering... was de kleurstelling. Enzo Ferrari hield eind 1964 nog steeds de belofte dat zijn auto's niet meer in Rosso Corsa zouden uitkomen en dus was Surtees' bolide te zien in het wit met blauwe Cunningham-strepen, de nationale kleuren van de Verenigde Staten. Surtees kwam als tweede aan de finish op Watkins Glen en behaalde hetzelfde resultaat in Mexico-Stad. Hij won het wereldkampioenschap met een puntje voorsprong op de BRM van Graham Hill. Surtees is nog altijd de enige coureur die wereldtitels achter zijn naam heeft staan op twee én op vier wielen. Bandini moest genoegen nemen met de Ferrari 1512, de onbetrouwbaardere V12-versie van de 158, en viel op Watkins Glen uit met een geplofte motor. Na een derde plaats in Mexico werd Bandini vierde in de eindstand achter Hill en Jim Clark.

Surtees is de enige coureur die wereldkampioen is geworden met een Ferrari die niet rood was. Enzo kwam al in 1965 terug op zijn belofte en spoot de Ferrari Formule 1-auto's weer in het rood. In dat jaar, en ook in 1969, nam NART nog wel de taken van de Scuderia over voor de Noord-Amerikaanse Grands Prix, maar ook de NART-auto's waren in het rood te zien in plaats van het wit en blauw. Het lijkt er niet op dat Ferrari in de nabije toekomst met een compleet andere kleur dan rood zal uitkomen in de koningsklasse, al was de speciale livery met het extra geel tijdens de Italiaanse Grand Prix van 2023 wel erg populair.

Gerelateerd

Ferrari

Vasseur vindt dat Verstappen voorlopig buiten bereik is: "Misschien is Max soms wat sneller"

• 2 uur geleden
• 3

Ferrari

Ferrari kondigt officieel lucratieve deal aan met titelsponsor HP

• 24 april 2024 13:14